Bij een filmproductie
is er meestal één groot probleem, dat niet opgelost kan worden. Soms is dat een
lastige regisseur, of een lastige acteur, of een financier, die (te veel) mee
wil doen. Je kunt niet zonder, en ook niet met. Je moet er maar mee dealen. Hieronder
eerst een paar van de onschuldige voorbeelden:
Zo hadden we een Nederlandse
acteur, die in Amerika had gefilmd. Op de eerste ochtend kwam hij op de set. “Wat?
Geen Starbucks koffie? Dan kan ik echt niet acteren, hoor. Bye!” Dan kun je hem
vermoorden of Starbucks halen. We deden het laatste. Maar elke dag was er weer
iets anders irritants met hem. Ik hoorde later dat ieder crewlid wel eens in
zijn Starbucks gespuugd heeft.
Ik had eens een
draaidag met acteur, die mij steeds influisterde dat hij om twaalf uur naar de
hoeren moest. Ik dacht dat hij een grapje maakte, maar hij herhaalde het
steeds. Toen werd ik nerveus en begon ik iedereen op te jutten om zijn scène af
te krijgen. Waarom die haast ineens, vroegen allerlei crewleden. Ik hoorde
mezelf antwoord geven: Omdat hij om twaalf uur naar de hoeren moet. En verdomd:
Hij was om kwart voor twaalf verdwenen. Gelukkig stond de scène er op.
Acteur Jason London vertelde
me dat Micky Rourke de filmset terroriseerde met ongevraagde
regie-aanwijzingen. En dat hij nu nog pijn had. Jason was namelijk in een scène
pijnlijk vastgebonden. Zijn tegenspeler Mickey Rourke vond dat Jason niet
genoeg pijn speelde. In de volgende take kneep Mickey stiekem heel hard in de
ballen van de vastgebonden Jason. Die schreeuwde van de pijn. Jason was hem
dankbaar… achteraf.
Wat nou als je op je
set met zoiets te maken krijgt. Dan kun je het volgende
